ff tssdr

30 december, even voor sluitingstijd.

Verkoopsters van Parfumerie totaal overspannen wegens een kudde op-het-laatste-nippertjes. Man idem dito wegens verzuipen in werk en nog cadeau voor zijn moeder moeten versieren. De vierendertig andere geschenken vertrouwde hij me wel toe.

Verkoopster (op zoek naar haar hoofd):
En… heeft meneer al een zakje?
Man (smachtend naar de uitgang van het tranendal):
Ja! Meneer is met een zakje geboren!

Of hoe een overspannen man weinig aan de verbeelding overlaat.

plan

OK, de man heeft iets theatraals. En zijn plannen overtuigen niet altijd. Maar ik ben voor rede vatbaar en vooral van goede wil.

surprise

Cadeau werd per koerier bezorgd voor Man.
Vanwege Tine.

Eerste bedenking: Zou hij???
Tweede bedenking: Hmm… toch iets te flagrant.
Derde bedenking: Misschien zit de verbloeming net in het manifeste…

uitglijder

Verstrooidweg een naar beneden hellende smalle besneeuwde straat inrijden, dochters verbaasde blik weglachen met de originele woorden ‘Girl Power!’ en ‘Yes, we can!’ vergezeld van een overmoedige grijns kan nefaste gevolgen hebben. Zelden was overmoed zo misplaatst.

Vooral als je camionette een eigen leven gaat leiden, verliefd wordt op een iets stoerder exemplaar dat aan de kant van de weg een dutje doet, ze op een halve meter van haar liefde toch tot stilstand komt, na tien minuten de hele straat versierd wordt met bolides die een poging ondernamen deze amoureuze toestanden te ontwijken, meer dan tien buurtbewoners behulpzaam toesnellen met zout, schop, aanmoedigingen, troost, en meer gênants, dochter aan het begin van de straat een poging onderneemt andere bestuurders een alternatieve rijroute aan te bieden en bevriezingsverschijnselen vertoont, Man van zijn werk moet komen om de rol van Redder-in-Nood gestalte te geven, dan blijkt dat ook de batterij de geest heeft gegeven, een vrouw haar man uit zijn gezellige zetel aan de haard sleurt omdat hij toevallig technieker is en in het bezit van startkabels evenals stevige wagen om de verliefde camionette weerom leven in te blazen, en het uren duurt eer de straat eindelijk ontruimd raakt en de buren aldaar, rammelend van de honger en verkleumd van de kou, de draad van hun leven terug kunnen opnemen.

En wat hebben we nu geleerd:
1) dat de geruststellende signalen die winterbanden uitzenden best met een korrel zout op smaak gebracht worden
2) dat buitensporig altruïsme een deugddoend bindmiddel is
3) dat kapsones een wrange bijsmaak hebben.

P.S. Het voorval is ondertussen naar de annalen van mijn memorie verdrongen. Nu huisgenoten nog in dat stadium brengen… eens uitgelachen.

gokje

Ik VERMOED dat mijn oudste dochter morgen het vak Facebook heeft.
Ik VREES dat ze voor de volle honderd procent gaat.

100%

Jongste dochter had vandaag haar laatste examen. Al één kwelling van de baan. Toen ik gisteren wanhopig op zoek ging naar iets wat examensfeer moet belichamen, meldde ze me laconiek dat de honderd procent binnen handbereik lag. Vol vertrouwen in het inschattingsvermogen van dochter vroeg ik haar daarnet:

– ‘En… hoe was je examen biologie?’

– ‘Bwa, juf Bio stelde rare vragen.’

Ja, zo gaat dat dan. Kennen de kinderen hun leerstof van binnen naar buiten en van links naar rechts en dan halen die juffen het in hun bolle hoofd om rare vragen te stellen.

Toezichtster vandaag bleek juf Latijn die zo vriendelijk was geweest de resultaten van haar examen al in de groep te gooien. Uitgelezen beleving om van onderwerp te veranderen.

– ‘Maar mama, er zit een monsterkind in onze klas. Verschrikkelijk. Niemand mag hem. Weet je dat hij een kruisteken maakt voor elk examen?’

Ze frommelt haar gezicht alsof de ellende van de hele aardbol zich op dat eigenste ogenblik in haar netvlies priemt en staaft haar oordeel:

– ‘Ja, hij had 100% op Latijn. Geef toe. Compleet gestoord. Niet normaal.’

Een pak van mijn hart. Ik heb overduidelijk geen monsterkind.
Honderd procent zeker.

tragiek

Twee moeders stortten deze week hun hart bij mij uit. Bezorgd voor hun overijverige dochters. De meisjes in kwestie moesten zowaar gedwongen worden om zich af en toe ook eens te ontspannen. Met geen stokken waren ze van hun bureau weg te slaan. Ze leden aan een onverzadigbare drang naar kennis. Doodsangsten stonden die moeders uit. Ze verwoordden het zo treffend dat ik werkelijk door compassie overmand werd.

Terug thuis ging ik over tot de orde van de dag: lucide dromen, wishfull thinking, hoop doet leven, binnen tien jaar kunnen we er misschien mee lachen, vingers kruisen, overwegen om gewoon te vluchten.

natuurlijk

Oftewel moet ik mijn definitie van het begrip van nature eens herbekijken oftewel moet ik dringend op zoek naar de ware toedracht van het werkwoord kennen. Een andere optie zou kunnen zijn: met terugwerkende kracht kroost heropvoeden. Vermoeiend… Hebben ze nu echt niets van mij geërfd?

pechdag

[Ik was het lievelingetje van onze kotbaas.]

Dat uitgerekend mijn kinderen dit nu vanonder het stof halen…

Al mijn inspanningen om de stelling “Voorbeeldig was my middle name!” in stand te houden, werden met een grijns tot de vijfde macht van tafel gezwierd.

grol

De nefaste gevolgen van examenstress doen hun intrede: een poticure voor de hond en dochters kunnen er weer helemaal tegen. Toch voor even…

milieuvergunning

Onlangs werd me de taak toebedeeld een aanvraag voor een milieuvergunning in te dienen. Na vele uren zwoegen en zweten, waarschijnlijk wegens een totaal gebrek aan parate kennis omtrent de Nieuwe Groene Wereldgodsdienst, stelde ik ten langen leste een lijvig dossier samen. Dat fijne dossier moest maar eventjes in zeven, ja zeven, exemplaren ingediend worden. Zeven, atoomnummer van Stikstof, overvloedig aanwezig in uitwerpselen van dieren en vanaf heden eveneens het hoofdbestanddeel van de mijne.

Net niet gestikt in de stof, waagde ik het bij de ambtenaar van de Milieudienst te peilen naar de diepere zin van dat getal Zeven. Het antwoord luidde:

Stel, stél mevrouw, dat er een bijkomend advies dient aangevraagd bij een andere instantie, dan hebben wij daarvoor extra kopieën nodig. Ah ja, een mens weet toch maar nooit.
Stel, stél mevrouw, dat er een beroepsprocedure dient opgestart, dan hebben wij daarvoor extra kopieën nodig. Ah ja, een mens weet toch maar nooit.
En stel, stél mevrouw, dat het dossier onmiddellijk goedgekeurd wordt, hebben we er tenslotte eentje voor de brandweer nodig. Ah ja, een mens weet toch maar nooit.

Ja, stel, stél dat de Dienst Uitreiking van Milieuvergunningen zélf een kopie zou moeten maken… dan wordt een Groene Grens, die van wij-hebben-wel-iets-interessanter-te-doen-en-onze-ecologische-voetafdruk-staat-in-rechtstreeks-verband-met-onze-gemakzucht, bereikt.

Maar, geen nood, indien de extra kopieën niet nodig zijn, krijg je nadien wel een brief toegestuurd met de melding dat je de resterende exemplaren terug mag komen afhalen.

Toen, op dat eigenste ogenblik, stortte mijn Groene Wereld in. Ik heb daarvoor lucht bezoedeld ter waarde van veertig kilometer diesel (in de veronderstelling dat ze zelf de niet gebezigde exemplaren in hun strot rammen), een paar bomen geveld voor de papierberg die ik moest indienen en de toners van mijn printer op de afvalberg gedropt.

Zou die Dienst Uitreiking van Milieuvergunningen wel een vergunning voor die groteske onzin hebben? Want qua energie- en afvalbesparende maatregelen kan ik ze anders wel een paar suggesties aan de hand doen, samengevat in ONLINE. Een beter milieu begint tenslotte bij jezelf.

Ach, misschien heb ik gewoon niets begrepen van de termen mentaliteits- en gedragswijzigingen.

koning

Zou onze koning dat ook grappig vinden?

P.S. I love his smile.

verschwunden

appreciatie

Hoezo, de schilders zijn weg? En wanneer komen ze dan de definitieve laag aanbrengen?

Dat was de bemoedigende bemerking van mijn eigenste moeder bij het aanschouwen van onze nieuw geverfde muren. Ik dacht dat een kalkverf de uitgelezen wat-slordig-ogende-maar-gezellig-aandoende keuze was voor onze (bijna) gerenoveerde boerderij. Maar blijkbaar geeft het eerder een en-als-we-nog-wat-gespaard-hebben-werken-we-het-ooit-nog-wel-eens-af indruk. Gelukkig was mijn gemoedsgesteldheid voorzien van een anti-corrosie coating.

wild

Hij: En? Wat vind je van deze gordijnen voor de traphal?
Zij: Bwa, ik word er niet wild van.
Hij: OK. Deze zeker niet dus.
Zij: ???
Hij: Hier moet je elke avond voorbij.

Hmmm … die formulering wild worden … het opent perspectieven. Mannen doen écht niet moeilijk. We moeten het gewoon wat plastischer verwoorden.

antwoordapparaat

Ons fornuis. Problemen. Meer dan eens. De Commercial Talks vóór de aankoop waren niet te evenaren. De Service Après Vente is dat in feite ook niet. Maar dan in een ander opzicht.

Vandaag trachtte ik de snoodaards te bereiken, maar botste telkens op het antwoordapparaat.

Spreek na de piep uw naam, telefoonnummer en reden van oproep in, wij bellen u zo spoedig mogelijk terug.

Vier maal waagde ik een poging, want van terugbellen bleek niets in huis te komen.

De vierde maal -met de moed der wanhoop- kriebelde het duchtig om als reden van oproep het volgende in te spreken:

In feite bel ik omdat onze hond depressief is, mijn oudste zoon een drankprobleem heeft, twee spinnen de badkamer onveilig maken, mijn man er verschillende minnaressen op nahoudt, de witte was fluo-groen uit de wasmachine kwam, ik onderhand bol sta van de SOA’s, de toilet verstopt zit en mijn psychiater naar de Caraïben uitgeweken is. Oh ja, mijn jongste dochter blijkt zwanger en herinnert zich niet meer wie de vader wel kan zijn. Ik kijk verlangend uit naar uw telefoontje.

Zou de opnametijd dan niet volledig opgesoupeerd zijn? Ook niet als ik heel langzaam praat? Of doe ik best ook een boekje open over mijn schoonmoeder?

trick or treat

… van last tot lust …

ernst

Moeder vermaant dochter streng om bij de zaak te blijven.
Moe of niet moe. Concentratie! En snel!

Na antwoorden als:
– de hond … barkt
– zo glad als een … paal
– zo fris als een … hoertje
was enig sérieux welgekomen.

Ook in moeders hoofd…

tiens

Je zou zweren dat ook ons brood langzaam maar zeker capituleert voor het neerslachtig sfeertje hier ten huize…

rekest

Loeiende koeien.
De hele dag. Van acht tot vijf. Om het kwartier.

Irritatie.
De hele dag. Van acht tot vijf. Om het kwartier.

Paard.
Ik zit in het zadel. Stevig. Lasso in aanslag.
Reik-halz-end speuren naar een prooi.
Niet de koe. Ocharme het beest.

Schildersbaas.
Bliksems verzocht zijn gsm-tune aan te passen.

zwans

Met stembanden afgestemd op kanaal Verbaasd-en-Verontwaardigd, kraamde ik gisteren het volgende uit:

Snotjes, wees nu eens kalm! Zó luidruchtig zijn jullie nooit!

Zouden die schilders hier in huis er ook maar één snorhaar in het vuur voor willen steken?

enquête

70 procent van de jongeren ziet een totaal rookverbod op café wel zitten. Dat die 30 procent met getinte longen uitgerekend telkens wij op de boemel gaan alle rokersplaatsen bezetten, is wel brute pech. Blijkt zo. Durven wij na 22 uur nog opdagen, dan kunnen we er de mondiale voorraad teer en nicotine op verwedden dat enkel in het minder lijvig niet-rokers gedeelte nog plaats is. In overvloed. Zes stoelen de man.

shit

De benedenverdieping treedt eindelijk haar laatste fase tegemoet. Schilders teisteren gemoedsrust. Radiatoren gaan op wandel, een paar textielfabrikanten kunnen hier hun afzet van de afgelopen jaren terugvinden, gedrapeerd over meubilair en vloer, verlichting zoekt dekking in allerlei dozen, gordijnen druipen schroomvallig af richting wasmachine en de helft van de accessoires is onvindbaar. Maagvulling produceren is geen sinecure en in de wasplaats vindt een kat haar jongen niet meer.

Het pad naar gezelligheid is geplaveid met noodzakelijk kwaad. Geen ontkomen aan. Daar moeten we niet moeilijk over doen. Temeer daar de kwasten redelijk proper te werk gaan. Althans ambtshalve. Een ware kastijding zijn echter hun toiletbezoeken.

We zijn de gelukkige eigenaars van twee kleinste kamertjes hier beneden. Eén in de wasplaats voorzien van een deur en één in de gang helaas nog zonder. Zó laatste is die fase dan ook weer niet. Om hen de gêne van publieke lozingen te besparen, wees ik de weg naar de wasplaats. Ook een beetje uit zelfbehoud.

Resultaat: bruine truien worden in de wasplaats gebreid. Met alle sporen en aroma’s van dien. Maar om de kleine een handje te gaan geven, generen ze zich een stuk minder. Privacy is coulant. Met regelmaat van de klok kletteren weerzinwekkende aria’s hier rond mijn oren. Maar nog misselijkmakender is het aanzicht des avonds wanneer ik -voorzien van neusknijper- mij ter plekke begeef. Wc-bril in de hoogte en spetters en spatters wijd en zijd. Braakneigingen worden ternauwernood verijdeld.

Gisteren vond zelfs onze hond -al zes jaar welopgevoed en ‘proper’- het nodig om een daad te stellen. Midden in de gang deponeerde ze haar boodschap. De output leek wel het resultaat van drie dagen ingehouden walging. Als statement kan dat tellen.

edelvrouw

Heel af en toe geef ik mij over aan Onzin, met kapitale Oooo-en-er-zijn-zoveel-interessantere-bezigheden. Computerspelletjes. Onweerstaanbare drang ten voeten uit.

Gisteren keek dochter over mijn schouder mee. Bovenaan verscheen: Welkom Edelvrouw! Na het verteren van een hilarische lachbui vroeg dochter: ‘Edelvrouw’, mama, waarom heb je dat als nickname gekozen? En toen bekende ik: Omdat mij dat een ongewoon voornaam en majestatisch gevoel geeft.

Een wijl later tikte dochter een welkomstbericht in op haar nieuwe-want-ik-ben-nu-twaalf-en-heb-er-eindelijk-ook-één gsm in. Bij het opstarten van haar Global System for Mobile Communications verschijnt vanaf heden: Welkom über fantastische heerseres van het universum.

Tja, daar kan ik als Edelvrouw niet tegen op…

taalkabaal

Lang geleden, in het slechts-drie-taterende-kinderen tijdperk, dompelde ik ze elke avond samen het badwater in. Oudste zoon, net vijf, had op een schoolse dag zijn vocabularium aangedikt met het stijlvol woord ‘tet’. Gegiechel muteerde al snel tot hilarisch gegier. De daaropvolgende dagen werden ook andere mysterieuze lichaamsdelen voorzien van schunnige alternatieven. Het enthousiasme was grenzeloos. Een temper-de-vunzigheid-actie drong zich op. Boze blikken, gezellige babbels, smeekbeden, nog-één-keer-en-geen-tv dreigementen,… het bracht allemaal geen zoden aan de dijk. Restte enkel nog de strategie Verpletter-met-eigen-kunnen.

En zodoende laste ik elke woensdag, na het middageten, een vijftal minuten Goorheid in. Ogen glinsterden verblindend. Na het afschrapen van een dun laagje schroom, was algauw het hek van de dam. Moeder op kop. Gezien de leeftijdscategorie van het gebroed lukte dat nog net. Na vier of vijf weken verzeilden de goddelijke minuten in de vergeetput en ook de smeuïge tussendoortjes verloren hun glans. De zoete smaak van het Verbod werd hen stiekem ontfutseld. Jolijt ging pleite.

Ik overweeg de Vijf Minuten opnieuw in te voeren. Voor de categorie Scheldwoorden. Kwestie van inspelen op huidige behoeften. Om het nog enigszins spannend te houden, zal ik maar te rade gaan bij Taalkabaal. En gezien de staat van mijn memorie zullen spiekbriefjes geen overbodige luxe zijn…

on-min

Slechts een licht gezwollen bouwjaar drijft er tussen mijn twee jongste nazaten. Dertien volle manen. Dat heeft zijn kop, maar ook zijn munt. Het prijskaartje van harmoniërende preferenties en interesses zit hem in virulente concurrentie. Deze zet zich bij voorkeur in met gezapig kibbelen en mondt doorgaans uit in vurige woordwisselingen.

Laatst werd het hen wederom even te machtig. De bal kaatst meermaals heen en weer. Steeds sneller. Steeds doortastender. Plots hoor ik mijn twaalfjarige dochter brullen ‘Roest aan mijn reet, jong!’. Volkomen geschokt en inwendig alle mogelijke verwensingen richting School blazend vaar ik uit naar dochter ‘En van wie heb je die fraaie zinswending?’waarop ze onverstoord antwoordt ‘Van Humo natuurlijk.’

Humo, oftewel Huldig Uw Moeders Opvoed-kunde.

theater

Deze ochtend in de klas: algemene repetitie van de scène ‘Mexicaanse Griep’.

– Hé hé, neen! Laat dat op de grond liggen!
– Maar juf, het is gewoon een blad papier.
– Neen, je raapt dat zo niet op. Ga in de toiletten een paar vellen wc-papier halen.

Dochter weet met haar verbazing geen blijf, maar volgt gedwee de bevelen van hogerhand op. Na twee pogingen lukt het haar toch om de verwerkte cellulose richting vuilbak te navigeren. Een blijspel zonder weerga.

Nog voor dochter zich wederom op haar stoel kan neervlijen, een gesmoord geproest van klasgenoten negerend, weerklinkt:
– En was nu je handen nog maar eens.

Ik denk dat deze juf al een tijdje geleden besmet werd… in haar bovenkamer.

agenda

Grote zus werpt een blik op Benjamins nieuwe klasagenda.
Naam, voornaam, adres… alle velden zijn nog maagdelijk.

Híj vindt het compleet ridicuul om daar zijn tijd aan te besteden.
Zíj vindt het niet kunnen en kalligrafeert zorgvuldig zijn gegevens.

Na het ondertekenen van zijn agenda wandelt mijn lodderig oog er even langs. Naast te verwittigen bij ziekte/ongeval lees ik: Laat maar lijden, daar worden ze hard van.

Ik mag hopen dat Juf over een minimale dosis humor beschikt…

kriebels

Moeder: Hé, waarom gebruik jij mijn borstel?
Junior: Zeg, wees blij voor het vertrouwen.
Moeder: Pardon!?
Junior: Ja, dat ik er gerust in ben dat je geen luizen hebt.

En toen ging de lap-weerom-in-promotie-op-school alarmbel.

extremen

Mans vriend te gast. Met nieuwe vriendin. Nieuw, voor ons althans. Ze leek wel gephotoshopt. Van kop tot teen. Geen pixel werd ongemoeid gelaten. Ze groette van harte. Dus genoot ze het voordeel van de twijfel. Zo zijn we dan wel. Het intrinsieke krijgt ook een kans. Graag zelfs.

Na de hoofdbrok zonderden man en vriend zich fijntjes af. Mijn wanhoopssignalen werden gracieus gedesavoueerd. Man had ogen de kost gegeven. Dat wel. Maar litanieën over kledingzaken, kappers, schoonheidsspecialistes, schoenassortimenten en onontbeerlijke combinaties van dit alles bezorgden het mansvolk blijkbaar oprispingen.

OK, zijn Ex was evenmin het meest aimabele mens op aard. Ze had over alles een enige en juiste mening, had over elk onderwerp dat je maar te berde bracht een boek gelezen of een documentaire gezien. Je werd telkens met verstomming geslagen over zoveel wetenschap, verzameld in één humaan wezen. De confrontatie met je eigenste pindabrein gaf aanleiding tot uitputtingsverschijnselen op de voet gevolgd door een lichte vorm van depressie.

Man mag volgende keer gerust een tête-à-tête organiseren met Vriend. Ik zorg wel voor de reservatie.

letteren

Vakantie en lectuur zijn in mijn wensenhoofd onlosmakelijk met elkaar verbonden. Flikflooien met fictie en non-fictie. Geslagroomd met kindertjes die een cursus Bezigheidstherapie achter de kiezen hebben en reüsseerden met grote onderscheiding inclusief felicitaties van de jury.

Verfomfaaide kranten, weekbladen met ezelsoren en loszittende vellen als getuigen van vervulde wensen. Blik gretig lonkend naar een op stapel liggende berg boeken. Het nirwana lijkt binnen handbereik.

Kroost heeft het echter zo niet begrepen en pleegt gretig aanslagen op de concentratie. De ene na de andere. Fijn geordend in een beurtrol. Lezen geschiedt derhalve in Processie-van-Echternach ritmes. Een bont gezelschap noden dwingt sierlijk en op gezette tijden lectuurpauzes af. Letterkoek, in tien minuten te verorberen, maalt wel een halve dag door de leesmolen. Wanneer dan ten langen leste de eindmeet van een artikel overschreden wordt, blijkt mijn memorie in staat van ontbinding. Zonde!

Zit het hoofd niet vol wijsheid, dan toch nog steeds vol wensen. Boordevol. Eruditie beroert de snoozeknop en draait zich nog eens genoegzaam om tussen de fictielakens.

lapsus

Verpleegster Sabine houdt de baxter hoog in de lucht.
Verpleegster Annemie is op zoek naar een staander om hem aan op te hangen.

Man, grappend: Je gaat daar toch niet de hele dag met die baxter moeten staan?
Sabine, onverstoord: Héhé, ik ben misschien wel zwart van haar, maar nog niet van vel.

Voor de rest was ze best te doen.

kommer

Man: Maar wees niet zo beschermend. Het kan echt geen kwaad.
Vrouw: Toch… kinderen zijn zo onvoorspelbaar in wat ze doen.

De volgende dag hangt helft van zoons vinger nog met een velletje vast. Spoed, operatiekwartier en vijftig procent kans dat er nog leven in de halve wijsvinger komt.

Pijnstillers doen hun werk niet naar behoren en dosis draait al over zijn toeren. Een kermend kind en machteloosheid in overvloed. Het doet wat met een moeder.

tafelgesprek

Een greep (*) uit de tafelgesprekken van gisterenmiddag:

Mama, wanneer ik zo rond draai, heel lang, dan val ik altijd naar dezelfde kant. Is dat de omdat de aarde zo draait?

Mama, ik wil naar het zwart gat in de ruimte. Daar staat de tijd stil, zeggen ze. Zou ik daar niet kunnen stiekem iets oefenen, terugkomen en dan de beste zijn?

Mama, als je in een raket zit en richting zon vliegt, wat zie je dan door dat rond (belangrijk detail) raam? Een donkere lucht of een helder blauwe? De zon schijnt toch altijd?

Mama, als ik met een auto rijd aan de snelheid van het licht met mijn koplampen aan, zie je dat licht van die koplampen dan nog?

Mama, in de ruimte gaat de tijd trager. Stel dat er binnen tachtig jaar iets fenomenaal gaat gebeuren. Zou het binnenkort niet kunnen dat we een tijdje in de ruimte gaan logeren en dan terug komen om het toch nog te kunnen meemaken?

Zou het de weerslag zijn van een weekje warmte?
Iemand interesse om het eens een middag over te nemen?

(*) Met andere woorden: wat ik me nog herinner. Er zijn tenslotte toch al een twintigtal uren verstreken. Een overdosis waanzin brengt mijn geheugen in de war en tempert de concentratie.

dienstvoorschrift

Plots heeft niemand hier nog noties van het Engels.
Weird…
Ik overweeg te vertalen.
Of moet ik het gewoon positiever inkleden?

horribilis

Hij stormt als eerste aan tafel. Tijd om eventuele modder van schoenen te verbannen is er niet. Fatsoen om zich desnoods van het schoeisel te ontdoen al helemaal niet. Hij kiest het mooiste en bij voorkeur grootste stuk vlees zorgvuldig uit en promoveert het tot het zijne. Na het vlees komen aardappelen en groenten aan de beurt. Zij krijgen dezelfde voorkeursbehandeling. Dan wordt er geschrokt en geschranst dat het een ware lust is. Waar mogelijk via hand naar tand. Culinaire geneugte en degustatie-tempo gaan hand in hand. Hoeveelheden voor een voltallig Afrikaans dorp worden naar binnen gewerkt alsof het Laatste Avondmaal hier ter plekke tot een begrip verheven wordt. Met mondjesmaat en in totale verbijstering slikken de overige tafelgenoten de restjes door. Ogen letterlijk groter dan de buik. Gewoon van verstomming en ongeloof. Nadat bodem van potten en pannen herkenbaar wordt, geeft hij zich gewillig over aan het dessert. Met een beetje geluk rest er nog proevertje voor de disvrienden. Om nog een blik te kunnen werpen op de friandises bij de koffie is snel wezen de boodschap. Weinigen treuren, want maag is onderwijl binnenste buiten gekeerd van het gesmak en geslurp in samenspraak met gespetter en gespat. Driedimensionaal beeld vergezeld van driedimensionale klank. Een mens in oervorm, de beschaving voorbij.

Neen, neen, het betreft geen lid van mijn gebroed. Wel een kennis van Man die bijwijlen en bij voorkeur op ongepaste en onverwachte ogenblikken besluit een handje te komen toesteken bij onze verbouwingen of bij werkzaamheden in de tuin. De hulp siert hem. Dat wel. Voor het overige leent hij zich om onze kinderen duidelijk te maken dat Creationisten in fabels geloven. Dat Darwin wel degelijk beter wist. Want bezijden zijn tafelmanieren wordt deze stelling gestaafd door zijn gebit en beharing. In vivo illustraties nestelen zich tenslotte minutieuzer in de memorie.

De man voelt zich hier thuis. Zoveel is duidelijk.
Eén ding is evenwel betreurenswaardig: HET. WENT. NIET.

babel

Het is waarlijk not-done om te twijfelen aan de good-will van Franstalige medemens. Ik ga voor souplesse. Welwillendheid telt slechts vier alledaagsheden: goede dag, alstublieft, bedankt, tot ziens. Meer moet dat niet zijn, als signe de bonne volonté. Daartussenin wil ik mij gerust overgeven aan de zoetgevooisde taal van onze zuiderburen. La fin justifie les moyens…

Toch durf ik wel al eens vergeten dat aan de hoffelijkheid van anderstalige handelaars kennelijk risico’s zijn verbonden. Ik hoef slechts een paar kilometer te tuffen of ik sta oog in oog met sidderende en bevende naasten. Gekwebbel in onze Germaanse taal zaait blijkbaar schurft, herpes evenals psoriasis en wel in combinatie met hardnekkige parelwratten. In ijltempo ontaardt de maag ogenschijnlijk in één grote etterende zweer terwijl gal en nieren stante pede muteren in prehistorische rotsstenen. Bloeddruk fluctueert manifest op het ritme van de meest grillige aandelenkoersen en het immuunsysteem organiseert ter plekke abrupt een staking. Geen vaccin is dààr tegen opgewassen.

Ja, als dit boven je hoofd hangt, denk je wel twee keer na vooraleer je Nederlandse alledaagsheden door je strottenhoofd jaagt. Ik tracht daar begrip voor op te brengen. Ook al staan we aan de overkant van de toog met euro’s te zwaaien. Er zijn grenzen voor die mensen.

Et pourtant… Zei Charles Baudelaire niet iets als Une suite de petites volontés fait un gros résultat? Of is dit koeterwaals voor handelaars?

hoop

Hopeloos. Hopelozer. Hopeloost. Dochter loost al haar hoop omwille van tegendraadse moeder. Dat meldde ze me gisteren.

Want ze wou halfnaakt naar school en van mode hadden noch de moeder noch het schoolreglement ook maar één letter begrepen. Totaal achterhaald. Allebei.

Ze viste naar meer zakgeld, want economisch behoorde ze tot de laagste kaste en zodoende veroordeeld tot de bedelstaf. Zowaar beschamend.

Er werd een bakvis-citytrip naar de hoofdstad of naar de kust gedroomd. Niet omwille van cultuur, tenzij textielmusea daar deel van uitmaken. In haar kleerkast lag namelijk enkel nog stof. Van het soort dat niet kan gebreid noch geweven worden en slechts voer voor stofzuiger is. Dat haar garderobe gespot was in de badkamer, hield totaal geen steek.

Voorts diende er eveneens stevig gefuifd te worden tot in de vroege uren. Niets zo mooi en romantisch als een zonsopgang in aanwezigheid van zielsverwanten. De nachten mogen dan wel kort zijn, om één uur komt de zon absoluut niet uit haar nest. En neen, een zonsondergang kan niet tippen aan een zonsopgang. Wie zijn wereld kent, begrijpt dat.

Nog een paar pubers te gaan. Ik leef op hoop… de hoop van het onvergankelijke type.

mea culpa

Drie weken geleden
Brieven van kinderen en scholen allerhande verzeilen op mijn bureau. Een paar etmalen later raken ze eindelijk ingevuld en worden versast naar bureaus van betrokkenen.

Twee weken geleden
Zoon vindt één van zijn formulieren niet meer en ik overlaad hem vermoeienissen als daar zijn: slaapwandelaar, sloddervos, vergeetput, en meer van dat fraais.

Eén week geleden
Ik spreek hem aan met Lieverdje wat meestal een toast is op de aanhef van een schuldbekentenis. Eén van zijn formulieren bleek into een spelletje verstoppertje-spelen met mijn andere paperassen.

Vorige vrijdag
Uw zoon moet dinsdag, na zijn laatste examen, van 12u30 tot 14u30 op school nablijven. Hij krijgt strafstudie omdat hij de bijlage i.v.m. studeren op school en het oudercontact niet tijdig heeft ingediend. Kan u erop toe zien dat uw zoon in de toekomst stipter is bij het indienen van de documenten?

Vandaag
Wanhopig op zoek naar een goedmaker. Directeur houdt voet bij stuk. Consequentie regeert. Daar kan ik niets op tegen hebben. Maar ik was het zoon verplicht minstens een poging te wagen.

Dansen op uw graf zullen ze, zei Man.
Een opkikker van jewelste…

fris

Aan Pinokkio te zien worden we hier mooi bij de neus genomen.
Meer fruit en pure zuivel… jaja, natuurlijk.

geometrie

Liefste dochter,

Eerst een vooral wil ik je bedanken voor de lieve verjaardagswensen. En de mooie tekening. En ook voor de grappige rijmelrijtjes die je verzon. Heerlijke knuffels voor een moederhart. Restwarmte voor een hele dag.

Deugddoend. Zowaar. Temeer daar in deze proefwerkperiode voor je oudere broers en zus mijn aandachtstaart niet in proportionele stukken gemaaid wordt. Het schamele aandachtsresidu moet je dan nog delen met je jongere broer. Harde tijden voor een twaalfjarige.

Dus vraag ik des avonds welke toets jij daags nadien moet ondergaan. Meetkunde, zeg je. Maar ik ken het al goed, voeg je er nog snel aan toe. Vol vertrouwen en in de overtuiging je wat behaaglijke attentie toe te werpen, stel ik voor het even samen te overlopen. Wat een gezellig onderonsje zou worden, ontaardt in een ware paniekaanval. Formules van omtrekken, inhouden en volumes maken raadselachtige sprongen in je hoofd. Als aandachtstrekker kan dat tellen. Verjaardag of niet, we dompelen ons samen onder in lengtes en breedtes, diameters en stralen. Voor het goede doel.

Opgelucht vlij ik mij des avonds tussen de lakens en droom zoet van geslaagde reddingsoperaties en vermeden rampen. ’s Anderendaags wandel je gezwind de schoolpoort tegemoet, formules netjes gerangschikt onder de hersenpan.

Na schooltijd peil ik naar je meetkundetoets. Mijn onbezonnen zelve wacht nauwelijks je antwoord af en mijn gehoorgangen noteren de woorden fantastisch goed al voor voldaan. Luttele fracties later kijk ik vol verwachting in de achteruitkijkspiegel en bemerk je bedroefde blik die wanhopig de mijne tracht te ontduiken. Ik kan nog net een tegenligger ontwijken wanneer je eindelijk iets murmelt dat verdacht veel lijkt op We hadden vandaag toets over iets helemaal anders.

Ik ben ondertussen bekomen. Ik hoop jij ook. Maar toch wil ik je bij deze vragen in de toekomst de verkeerssituatie ietwat beter in te schatten bij dergelijke ontboezemingen. Mijn reactiemechanismen draaien al eens wat vierkant.

Liefs,
Mam

P.S. Je klasagenda al teruggevonden?

adem

Deze ochtend werd ik net niet tot smurrie herleid door een roekeloze racer. Stel je voor: op je geboortedag. Dag op dag geleefd hebben. Het overkomt niet iedereen. De sentimentele spaarzaamheid zelve: nazaten slechts met één herinneringsdag opsolferen. Het zou ongetwijfeld uitingen van dank opleveren. Maar het heeft niet mogen zijn. Ik ben er nog… en longen worden opnieuw harmonieus geventileerd.

sein

Het weekend voor de examens worden studenten hier aangespoord, aangemoedigd, aangemaand om zich volledig over te geven aan letters, cijfers of een samenspel van beiden. Onderbenen worden aan stoelpoten gesoldeerd en in de rechter hand wordt een balpen gesecondelijmd. Of een potlood. Tenslotte draagt een beetje inspraak meestal wel bij tot het beoogde resultaat. Meestal. Soms, heel soms prikkelt het de scheppingskracht. Werktafel van zoon converteerde, na een weekend zwoegen en zweten, tot een ware vlootbasis. Of zou hij zowaar Marine-ambities koesteren en worden hier signalen uitgezonden? Jammer. Mijn ontvangstbewijzen zijn nog in herdruk. Vermoedelijke leveringstermijn: 30 juni eerstkomend.

schreeuw

Opdracht: Werp je blik op een schilder en één van zijn werken.
In antwoord op dochters vragende ogen schud ik lichtzinnig De Schreeuw van Edvard Munch uit mijn mouw.

Als voorblad fotoshopten we dochters Eigenste Schreeuw. Voor het overige ging ze zelf aan de slag. Ik overlas geïnteresseerd haar werkje. Bijwijlen instemmend op en neer knikkend afgewisseld met voorhoofdsfronsen omwille van nukkige d’s, kribbige t’s of hemeltergende combinaties.

De laatste paragraaf belichtte de koppeling tussen de grondgedachte van het schilderij en een persoonlijke beleving. Daar kwam moeder op de proppen. Van naald tot draad werd uiteengezet hoe die -in aanwezigheid van voltallige kroost- hun toegenegen compagnon, hond Bob, op de oprit een ticket naar de hemel aansmeerde. En hoe ze alle vijf, als schakels van een eensluidend verdriet, de hele namiddag gezwoegd hadden aan een put in de tuin om het beest een laatste rustplaats te gunnen. En hoe tranen onophoudelijk biggelden over jeugdige wangen. En hoe wanhoop en onmacht hartritmestoornissen opwekten. En hoe nu, na zes jaar, de gedachte eraan nog steeds de allesoverheersende schreeuw van toen uitademt.

Eén van mijn minder glorieuze momenten. Volgende keer suggereer ik een Stil Leven. Zeker weten.

dubio

Inferno – Purgatorio – Paradiso.
Ik moet dringend Dante achterna.
Wikken en schikken van Politici.
Wie roetsjt de Hel in?
Wie mag nog even in het Vagevuur braiseren?
Wie verovert de Hemel?
Beschikbaar tijdsbestek: één week.
Siegfried mag al plaatsnemen naast Lucifer.
Vanzelfsprekend.

dubbel

Volgend bericht (sic) penetreerde Mans mailbox:

Beste, hiermee wil ik vragen voor de mogelijkheden en prijzen i.v.m. een huwelijk op vrijdag 28 augustus. Hoogachtend, Dolores

Hij stootte een vluchtige repliek retour:

Beste juffrouw, ik ben reeds getrouwd en zelfs tegen betaling doe ik het geen tweede keer, niet op vrijdag 28 augustus en ook niet later. Toch bedankt voor uw aanzoek. Met vriendelijke groeten en nog veel succes gewenst bij uw internetzoektocht naar een man.

Twinkels en gniffels. En, neen neen, over die zelfs tegen betaling doe ik het geen tweede keer wordt niet gefilosofeerd. Ik fixeer de roze wolk. Als escorte op het geluksparcours.

roze

Vier uur. Dochter liep me enthousiast tegemoet. Haar witte T-shirt in de ban van roze vlekken. Mooi afgelijnde, grillige, hevige, zachte, voorname, vermoedens. Alle vegen mochten er zijn. Fantasie te over. Resultaat van noeste arbeid met penselen.

Hoe doet ze het toch? rollebolden pupillen en denkbeelden. Tot ik ’s avonds met enige verbazing de was uit de trommel haalde en een gelijkaardige kunstvorm zich openbaarde.

Dochter en ik zijn mekaar waard. Zij met kwast, ik met Babybel.
Virtuozen in la vie en rose.

zang

Kwelen, schuren, brullen, krassen, gieren, rammelen, loeien, kraken. Alles is zowat meer van toepassing op mijn stemtimbre dan zingen. Maar ik kon er niet onderuit: dinsdagavond examen Zang. Eén opgelegd stuk en één prima vista. Ik liep al meer dan een week te dartelen en dansen. Qua heugelijk moment was het een hoogvlieger. Blijdschap alom.

Echt jolijt bij het aanhoren van mijn puntentotaal. Onvoorstelbaar. Geslaagd. Weerom lachen, gieren, brullen. Het leven is toch één hoop vrolijkheid.

Eens de roes bekoeld drong de waanzin door. Een ware aanfluiting voor mijn klasgenoten, niet meer of minder. Maar waarom? De certitude dat ik zou overgaan en Juf Muzikale Vorming mij geen jaar langer zou moeten aanhoren? Een extreme vorm van compassie? Een soort Man-bijt-hond-humor? Stootte ik klanken uit die een auditieve handicap in de hand werken?

Of zou mijn wanhoopsdaad er voor iets tussen zitten? Naarmate D-day naderde permuteerde ik van een hoopje naar een berg miserie. Bij de gedachte dat er ook nog een jury in het spel was, maakte mijn centraal zenuwstelsel kennis met het begrip middelpuntvliedende kracht. Lokale verlammingsverschijnselen manifesteerden zich ter hoogte van de stembanden. Dus restte er mij slechts één antidotum: luidkeels kwelen alsof mijn leven er van afhing. Vals of niet, ik zou voorwenden dat ik me The Voice waande in volle glorietijd. In allerijl een bijscholing Assertiviteit geboekt en een olifantenvel gebreid.

En zo geschiedde. Uit volle borst. De maat slaan alsof mijn leven ervan afhing. Eén en al passie. Ingehouden bulders van jury en verontwaardiging van juf totaal negerend. Selectieve blindheid. Kan ik niet zingen, ik kan toch goed breien.

julien

Lieve Julien,

Jij bent mijn schoenmaker en ik ben je klant. Voor zaterdag, zei je. Ik doe mijn best, voegde je er aan nog toe omdat ik aanstuurde op Mans ultieme wens zaterdagavond dat paar aan te trekken.

Dochters pianoles om half twaalf was een uitgelezen moment om je te verlossen. Verlossen, ja, want je werkruimte geeft zowaar zin aan het begrip Anarchie. Schoeisel allerhande ondergedompeld in een verregaande vorm van algehele chaos. Maar, geen nood, je speurneus is daarop ingesteld. De schijnbare desorganisatie weet je doorgaans perfect te compenseren door een uitmuntende zin voor oriëntatie. Doorgaans.

Zoek. Nu waren ze zoek. Ik bemerkte enige consternatie en ongeloof in je dynamiek. Ze bleken nog onder narcose op de operatietafel te vertoeven. De wonde diende nog gehecht. Kom later nog eens terug. Maar weet dat ik om één uur sluit.

En die woorden, lieve schoenmaker, die woorden prikkelden mijn zelfzuchtige zelve. Ik zette mijn meest mistroostige masker op. Alsof mijn wereld perfect geordend was en leed. Want ik moest dochter nog ophalen en huiswaarts keren om magen te vullen en om één uur zoon wegbrengen. En ik had absoluut geen zin om tussendoor nogmaals de rit naar jouw werkplek af te leggen. Beklagenswaardig dus. Beschamend meelijwekkend.

Maar je beet. Waar woon je? Ik breng je ze straks dan wel. Ik had je wel kunnen zoenen. Wist me tijdig te beheersen en uitte enkel dankbaarheid. Tenslotte moest je tien kilometer om. Maar hé, ter compensatie zal ik je eeuwig trouw blijven. Troost?

Liefs,
Clara

P.S. Je bent de beste.

dorpsgek

Zonderling individu met vreemdsoortige omgangsvormen rijmend op een mallotig voorkomen. Op regelmatige tijdstippen sloft meneer Sjofel door het straatbeeld. Ongeschoren, ongewassen, sigaret in de mondhoek, mompelend tegen zijn andere ik. De stoep voor hem alleen. Bibberatie van inwoners omdat oogcontact oeverloze woordenbraaksels baart.

Gedienstig is hij wel. Wekelijks bezorgt hij dorpelingen Aldi-folders. Elke bewoner heeft recht op zijn exemplaar. In zevenvoud halen we ze uit de brievenbus. Zijn teken van leven. Maar ik moet ook schuldig pleiten. De grens tussen glimlach en scherts is flinterdun.

Echter, al drie weken geen Aldi-folders meer. Op een grens gebotst. Waarschijnlijk. Hopelijk voor hem deze van die-van-den-Aldi-moeten-nu-niet-denken-dat-ik-goed-zot-ben.

moederdag

Dan droom ik van lekker-lui-met-geweten-op-non-actief en verse fruitsla. Meer moet dat niet zijn. Een gewone doemaardag.

Een jarige partner, vijfkoppig gebroed klaarstomen om tijdig schoonmoeder te bedanken voor haar fertiel verleden, tussendoor vluchtig hunkeren naar lekker-lui en fruitsla, na de plichtplegingen haast-je-spoed-je naar eigen verwekster, nog steeds dromend van lekker-lui en fruitsla, des avonds thuiskomen, kroost begeleiden op de lange, met hindernissen bezaaide, weg naar bedstee en vermoeid neerploffen tussen de kussens.

Lekker-lui en fruitsla. De charme zit vast in het verlangen.

www

Boekbesprekingen uit de mouw schudden, verslagen componeren, meningen op schrift stellen of het beste uit jezelf transponeren naar een wit blad. Inspiratieloze, gemakzuchtige jeugd, fervente aanhangers van er-zijn-nu-eenmaal-veel-boeiendere-bezigheden, zien het licht schijnen in het Waarlijk Wonderbaar Walhalla. Wetenswaardigheden lonken gretig en liggen voor het grijpen. Mijn vlees en bloed ziet er geen graten in. Plantrekkerij primeert op Vak-kunde. Vrijbuiters zijn het. Piraten op letterrooftocht.

Van die Wrede Weerspannige Woordenwinkel worden leraren moe. Controleren en reviseren moet gechaperonneerd worden door de Bijzondere Opsporingsdienst Plagiaat. Afgepeigerd en geradbraakt slepen ze zich des avonds naar de bedstee. Hoofdschuddend de uitzichtloosheid tegemoet.

Vernuftige Nederlanders kwamen de mentaal uitgemergelde leerkrachten ter hulp met Ephorus, een programma waar scholen zich kunnen op abonneren. Leerlingen moeten taken via Ephorus doorsturen naar leerkracht en ingeleverd tekstmateriaal wordt vergezeld van een WWW-gelijkvormigheidsattest. Zuchten van verlichting bliezen de lerarenkamers vol vreugde en vrolijkheid.

Wanhopige ademtochten echter vulden van de weeromstuit de huiskamer hier ten huize. En aangezien echt alles mij meer boeit dan het Desperate Huishoudenschap, trok ik de Wondere Wijde Wereld in op zoek naar de diepere gronden van Ephorus. Of het spel illegaal te downloaden valt, heb ik nog niet ontdekt. Maar via Blogoscoped Quotefinder kan je geheel gratis teksten screenen op piraterij. Er zijn nu eenmaal veel boeiender bezigheden dan was en plas. Alles zowat.

Ik behaalde een diploma. Ja. Dat het niets met opvoedkunde te zien had, mag duidelijk wezen.

bozar

Man runt een zaak en vertroetelt zo nu en dan flinke klanten met een aardigheidje. Vorige week was muziekliefhebber Hendrik aan de beurt. Het opzet was vier zitjes met zicht op een gewezen Italiaanse advocaat. Weken vooraf werd mij op het hart gedrukt woensdagavond vrij te houden en de nodige schikkingen te treffen omtrent kroost.

Vrouw, laat je met spoed en grondig behandelen. Woensdag. Noteer in je agenda. Nu! Woensdag. We moeten op tijd arriveren en Antwerpen is geen naburig dorp. Woensdag. Om 20u. De tickets zaten niet bij een pot choco en Hendrik en zijn dame zijn wèl punctueel. Graveer, tatoeëer, bodypaint of kras ‘woensdag’ over je hele lijf als het moet.

Woensdagnamiddag belt Hendrik met de vraag hoe laat en waar we elkaar ontmoeten. Het brengt Man op het idee de kaarten op te snorren. Bij het wegblazen van een paar stofjes valt zijn lodderig oog op het woord dinsdag. Dinsdag! Dinsdag? Ja, dinsdag! Paniek! Het optreden bleek voltooid verleden tijd. Onmogelijk. Vast een drukfout. De gedachte aan een biecht met domperse naweeën voor Hendrik zoog zijn miserabele zelve naar het scherm. Daar verscheen maar één conclusie: helaasheid.

Het voorzitterschap van het hoofdvogel-genootschap lonkte gretig. Zo gretig dat Man de rest van de namiddag opofferde aan het speuren naar de ultieme elusie. Bijna dus was het me gelukt de titel over te dragen. Ware het niet dat er toch wel vier waanzinnigen op dat eigenste moment hun kaarten afzegden en Man die als bij wonder op de kop kon tikken.

Bij zijn thuiskomst weerklonk: Vrouw, ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is dat we vanavond naar Bozar trekken en ons een verre rit bespaard blijft. Het slechte nieuws is dat we nu twee leningen lopen hebben.

Zodoende genoten we toch nog -weliswaar van op de eerste rij- van het korrelig, heerlijk timbre van Paolo Conte en zijn acht virtuoze muzikanten. Het was een zaligheid waarvoor ik gerust dat voorzitterschap nog even op mij wil nemen. Even. Voor Paolo.

abuis

Een hoofdvogel afschieten. Ik heb een vergunning. Dat scheelt. Hier ten huize ben ik gepromoveerd tot president van het hoofdvogel-genootschap. Het heugelijke feit dat hiertoe aanleiding gaf, was een reisje voor gezinsmanagement én volgelingen dat ik en mijn pure zelve arrangeerden. Teambuilding van het zuiverste soort.

Met zijn zevenen migreerden we voor een dozijn etmalen naar het verre Toscane. Om het leiden te verlichten alsook het lijden te verzachten voorzag ik een berg heerlijke koffiekoeken. Van het soort dat kroost, bij het vooruitzicht alleen al, inschikkelijk stemde. Het koffiekoekensoelaas bleek van een vluchtige aard toen we een paar uur later merkten dat de heerlijkheden nog op de keukentafel vertoefden. Doch slechts een beetje getreurd. De beurs was nog vlezig en het aanbod legio. Aan spijzen geen tekort. Des te meer aan geduld, kalmte en lankmoedigheid van het gebroed. Veertienhonderd kilometer later waren zowel management als volgelingen de grens van uithouding en tolerantie nabij. Snakkend naar de kamersleutel oriënteerden we ons kompas richting receptie. Daar meldde een vreemd accent ons: Sorry, no show yesterday. No rooms anymore.

Ik had me dus van dag vergist en bij no show (en no let know) worden om 20u de kamers verder verhuurd. Gezien 15 augustus een waar feestgebeuren is in Italië waren alle hotels in de wijde omgeving volgeboekt. Wanhoop en uitzichtloosheid wurgden het laatste greintje energie. Vijf mormels tussen drie en tien zetten het hartverscheurende couplet wat kracht bij en zodoende werd ons troostend de conferentiezaal als onderdak aangeboden. Twee cappuccino’s, vijf frisjes en een ommetje later betraden we een hemels substituut: drie toiletten en evenveel lavabo’s, twee douches, een mini-keuken inclusief ruime koelkast, een reuze kamer met zeven ledikanten en een lange oprit als privé-terras. Met uitzicht op een weilandschap dat stante pede omgetoverd werd tot speel-tuin.

Een hoofdvogel dus, maar wel van een mieterse soort. Desalniettemin wordt de herinnering nog regelmatig met een stevige portie hoon opgerakeld. De snoodaards.

foeifoeifoei

Smalle steegjes die permuteren in banen kronkelend tussen de huizen, bijgestaan door een volksverhuizing in tegenovergestelde richting. Dit alles in combinatie met een groene paus als voorganger die de wereld wil verbeteren door nog twintig kilometer per uur trager te tuffen dan wat meneer de juge na rijp beraad voor ieders bestwil gestipuleerd heeft.

Ik kreeg zowaar te kampen met koortsachtige nervositeit, ademhalingsstoornissen, maagklachten en darmspasmen. Overtuigd dat de kwelgeest voor mij in het belang van lichaam en milieu zijn motor stiekem vervangen had door pedalen. Aangezien mijn tijdsbesef onderhevig is aan vergevorderde necrose kom ik namelijk voortdurend en overal te laat. Andermans traagheid wordt dan al eens bestookt met een lading uitermate explosief onbegrip en gefoeter.

In opperste concentratie speurde ik -om man en kroost de kosten van een grafzerk te besparen- naar een ontsnappingsroute. Toen die zich eindelijk aandiende wierp ik tijdens het voorbijrijden een verbolgen blik op mijn bron van ergernis.

En daar ontwaarde ik de vreedzame rust in eigen persoon. In de gedaante van een oud mannetje voor zich uit turend met een glimlach tot achter zijn oorapparaten. Genietend van een ontspannend ritje met zijn vierwieler. Eén oogopslag volstond. Het werkte aanstekelijk. Ik werd er warempel blijmoedig van, van dat mannetje.

Te laat? Et alors…

suzanne

Lieve Suzanne,

Jij bent mijn poetsvrouw en ik ben jouw klant. Ik moet het je nageven: je gaat ervoor. Je poetst de ziel uit je fors lijf. Geen inspanning is te veel, geen gewicht te zwaar, geen berg te hoog. Je arriveert stipt en vertrekt geen minuut te vroeg. Kortom, ik val met mijn bouwvallig lijf in de smeuïge boter.

Ik tracht je noeste arbeid te vergoelijken met koffie en koek, met twee oren in opperste concentratie, met een galanterietje op tijd en stond, met output van onze horde kippen. Tenslotte komt appreciatie pas tot zijn volle recht in de openbaring.

Ik word enkel een tikkeltje sprakeloos omtrent de disharmonie tussen bovenstaande en de frequentie van je forfaits. Echt waar, wanneer je zus in het verre Kosovo ongesteld is, je vader tweemaal kucht of de maag van je broer aldaar zich omkeert, helpen tobben en versmelten met je ledikant geen moer. Komaan met dat lijf. Verzet die zinnen. Grijp de integratiekans. Verpletter die vooroordelen met je verzameling troeven. Ik hunker niet naar een andere poetsvrouw, Suzanne. Ik herken ze alleen graag wanneer ze aanbellen. En je weet dat mijn memorie de heuvel afdaalt.

Ik kijk verlangend uit naar donderdag. Ik zet de deur alvast op een kier, de koffie zal dampen, de voorraadkast puilt uit van de snuisterijen, de kippen kakelen er vrolijk op los en de hond kwispelt al bij de gedachte alleen. Tot dan.

Liefs,
Clara

error

matata

Uitgerekend de zoon die -door een wonder van de natuur- het meest grijze massa toebedeeld kreeg, wordt al moe van het aroma van een studieboek. Op minder dan twee meter verwijderd van iets dat zou kunnen bijdragen tot een behoorlijk schoolresultaat worden appelflauwtes afgewisseld met aandoenlijke stuiptrekkingen. In een poging het derde trimester te promoveren tot reddingsboei voor de voorbije twee trimesters, droeg ik hem op tijdens de paasvakantie een aantal vakken in de schematische modus te uploaden.

Op elke peiling naar de stand van zaken kreeg ik een stemmig Hakuna Matata te horen. Dus vlei ik me zondagnamiddag, na twee weken vakantie, met gerust gemoed in de zetel. In mijn binnenzak een paar hartverwarmende complimentjes en bemoedigende doe-zo-voortjes. Voor de gezelligheid vraag ik nog even of ik de aanhangwagen niet moet laten aanrukken om de papierberg tot mij te brengen. Maar sportief als hij is, zou hij de klus wel op eigen kracht klaren.

En zo kwam hij dartel aanwaaien in het gezelschap van drie a-viertjes. Eén recto per vak. De twee andere samen te vatten vakken lagen helaas nog op school. Er was dus warempel geen onwil mee gemoeid. Gewoon pech van het onbevlekte soort. Ik moest het hem nageven: samenvatten kan hij als geen ander. Tenslotte stonden die cursussen waarschijnlijk vol blabla en had hij toch maar mooi de ware essentie ontdekt.

Ik tracht echt altijd iets positiefs te zien en met bergen goede wil, lukt het nog ook. Als moeder moet je af en toe de naïviteitsmodus inschakelen. Uit zelfbehoud.

welgekomen

Mevrouw, uw zoon maakt er graag een lolletje van. Importantie en relevantie worden onder zinneloosheid bedolven. Van laatstejaars studenten verwachten wij toch enig engagement.

De leraar speurde naar een steunpunt. Troostend veinsde ik verbijstering en een stevige portie begrip. Als tegemoetkoming onderbouwde hij zijn fundamentele bevinding met een voorbeeld.

Een blanco blaadje met in het midden een huisje vormde het raamwerk. De opdracht luidde: bepaal wie er in je huisje mag. Dit vergevorderd pimpampet-gehalte was die dag niet aan zoon besteed en hij repliceerde: Al wie een lobotomie heeft ondergaan, is welgekomen.

Een paar minuten later, eindelijk uitgeproest, trachtte ik leraar te overtuigen dat zoon dit streng criterium hanteerde omdat hij misschien wel in een me-myself-and-I-atmosfeer de zin van het leven wou overdenken. En dat het toch lovenswaardig is dat jeugd zich nog waagt aan dergelijke beschouwingen.

Maar het baatte niet meer. Leraar werd bevangen door verbazing en moedeloosheid. Moeder was in zijn ogen zowaar nog onzinniger dan zoon.

opkikker

Mijn goedvoorjeleeftijdgevoel hengelde naar een opkikker. Gewoon voor het humeur van de dag.

Een diepzinnig gesprek met die eigenaardige reflectie in de ochtendspiegel werd steevast ontweken. Confrontatie noopte tot het categoriek negeren van het onding. Redelijk destructief voor zelfbeeld.

Ik overwoog een bezoek aan het bejaardentehuis. Op zoek naar verfomfaaide medemens met nog beperktere geheugencapaciteit. Vrees voor onderspit begroef het idee ter plekke.

Heel even bekroop me het idee om vriendin Schoonheidsspecialiste te bellen. Het idee dat ze drie maand zwanger is, weerhield me ervan. Ik zie haar graag, maar schoonheidsbehandelingen zijn aan mij niet besteed. De verbazing zou reusachtig zijn. Geen miskramen op mijn geweten.

Oftalmologen werden uit adressen- en telefoonlijst geschrapt. Scherpte van rimpels blijkt omgekeerd evenredig met dat van het zicht. Een zorgrimpel in de kiem gesmoord.

Alerte vriendinnen met gestructureerde geesten, die te pas en vooral te onpas mails en sms’en onder mijn neus duwen met afspraken die ik ooit op schrift stelde, werden categoriek genegeerd. Te mijden op dagen dat goedvoorjeleeftijd een opkikker nodig heeft.

Pubers die aan tafel de filosofische toer op gaan of even van gedachten willen wisselen over het huishouden van vader Staat drukten me dan weer met de neus op waar-is-het-pampertijdperk-plots-naar-toe. En dat strijkt je plooien niet glad.

Een avondje uit met vriendinnen die bij voorkeur door meer kreuk en amnesie gekweld worden, leek wel hemels. Ik plande alvast twee sessies. Goedkoper en amusanter dan een afspraakje bij Hoeyberghs. Zo’n risk lover ben ik nu ook weer niet.

Het mag duidelijk wezen dat ik er deze ochtend zowaar belabberd uit zag. Laat het smalen en schamper hoongelach maar achterwege. Ja, deze ochtend. Nog beroerder dan gewoonlijk.

lange neus

Hartstocht. Dat moet er zijn. En kennis. Bergen wetenschap. Ik wil overdonderd worden. Halsoverkop verliefd worden. Ik speel mijn rol als advocaat van de duivel. Elke weerbarstige kruimel die ik in het rond strooi, moet accuraat en met de grootste souplesse van tafel geveegd worden. Geen gestuntel, geen twijfel, maar vastberadenheid. Een overtuigingskracht om U tegen te zeggen. Geen speld wil ik er tussen krijgen. Ik wil bij het naar buiten stappen overweldigd worden door een gelukzaligheid, door de illusie dat ik een gefundeerde beslissing nam.

Zo wens ik behandeld te worden door een verkoper wanneer mijn geest hengelt naar informatie of mijn besluiteloosheid houvast zoekt of ik even de weg kwijt ben in de wirwar aan informatie die in mijn hoofd dwarrelt. Ik wil niet te horen krijgen dat alle merken/materialen/modellen even goed zijn. Alternatieven en suggesties moeten mijn richting uitwaaien en niet omgekeerd. Ik wil voor één keer zeker niet de slimste zijn. En ik gruwel van kortzichtigheid verpakt in een leugen. Ja, dat vooral.

Ook voor banale zaken zoals ontkalker voor een Nespresso-koffiemachine. Eén dopje per ontkalkingsbeurt trok mij over de schreef. Beloofd op een communieziel en het hoofd van een voltallig nageslacht. Als dan blijkt -volgens de handleiding- dat een half flesje van het vloeibaar goud nodig is pour un café riche et crémeux dan zou ik elke vezel in het brein van die verkoper aan een rondje ontkalken onderwerpen. Kosten in mindering te brengen van zijn eindejaarspremie.

Tja, verkopen is dus niet voor niets een synoniem voor afzetten.

vis

Ik spuit geen deodorantbussen leeg in de tuin en sorteer tot ik net niet zelf begin te schiften. Maar ik hef mij geen breuk aan glazen flessen, doe een stevige poging om me aan de snelheidsbeperkingen te houden omwille van zonde-van-het-geld-boetes en loop niet in ooit-eens-wit-maar-nu-grauwe T-shirts. Dan zeg ik BIL.

Desondanks gaan lagere school kinderen hier naar een Groene school. Ik hou best wel van wat lentegroen, maar als ze beginnen zeuren over potloden die te vaak gescherpt worden en de impact daarvan op het milieu, dan word ik moe. Zo moesten de leerlingen gisteren een eigen rol wc-papier meebrengen om de reinigingswerken in het kleinste kamertje even in het epicentrum van de aandacht te brengen.

Ik zat bijna op mijn paard om de sprong over de betuttelingsgrens te wagen. Gelukkig bleef mijn gefoeter binnenshuis, want het bleek een aprilgrap. Gefopt door Groen. Déjà vu?

ananas

Deze ochtend. 9u10. Groenteafdeling. Colruyt.

Een oudere dame, mogelijk de goedheid zelve, innemend, warmhartig, gezellig en vrolijk van inborst. Maar mevrouw had haar dagje niet. Ze leek wel een dondersteen op het punt een walgelijk goedje uit te braken, een verbitterde augurk gelimiteerd tot het uitstoten van verzuchtingen in een nasale, schreeuwerige tonaliteit.

Mevrouw Misnoegdheid bromde erop los omdat er iets mis was met de centiemen van de verse ananas. De zin van het leven bevond zich voor haar even na de komma en daar wond ze geen doekjes om. De Colruyt-groenteboer trachtte haar wanhopig het absurde van de hele toestand toe te lichten, maar ze bleef stoïcijns volharden in haar boosheid.

Het einde van de schertsvertoning werd ingeluid door groenteboer die luidkeels T_R_U_T brulde en witheet afdroop, het vrouwmens verbouwereerd achterlatend in het gezelschap van haar verse ananas en een dozijn verbaasde blikken. Ik fixeerde ene broccoli om een opwellende proestneiging te wurgen. Had ik maar niet in de ogen van mijn buurvrouw gekeken…

En de zon deed nog zo haar best. Buiten.

mail

loodgieter

Tip: staat er een loodgieter voor uw deur die kwam aangereden in een bolide gesponsord door een chocolademerk waarvan de nummerplaat de letters NEP vermeldt, negeer het être. Laat die kraan lekken, ontstop zelf uw afloop, plaats tussen de soep en de patatten holderdebolder een lavabo, een douche, een bad en een wc, installeer die mengkraan scheetsgewijs tijdens de koffiepauze.

Ik verzeker u dat het resultaat niet zal hoeven onder te doen voor dat van Mister Hetistochmijnberoepzeker. En uw bankrekening vaart er wel bij. Zeker als u al het lood dat zich in uw schoenen bevindt bovendien te koop aanbiedt. Uw psychiater kan ook eens een boterham met confituur eten in plaats van een driegangendiner. Crisis voor iedereen.

vrienden

Kinderen op Facebook. Mijn kinderen op Facebook. Dat volstond als lokaas. Liefdevolle nieuwsgierigheid. In een mum van tijd rolden de vriendenverzoeken van mijn bloedjes binnen. Vriendinnen wiens kinderen iets meer op hun privacy gesteld waren, keken stomverbaasd toe. Voor hen bleven de facebookpoorten onverbiddelijk toe.

Af en toe krijg ik zelfs een vriendschapsverzoek van de vrienden van mijn kinderen. Mijn filantropische zelve adopteert hen uiteraard gewillig. Interessant soms… en leerrijk… en bevorderlijk voor het inlevingsvermogen… en bijwijlen eveneens gunstig voor de elasticiteit van het familiale bindweefsel.

Benieuwd wanneer de defriending-trend zal toeslaan.
Maar zolang het hippe dumpen van virtuele vrienden hier geen ingang heeft gevonden, geniet ik met volle teugen van al die jeugdige nonsens.

gisteren

noten

Ik voel me opnieuw negen. Elke dinsdagavond. Wel twee en een half uur aan een stuk. Niet dat ik dan dartel en vrolijk rondhuppel of mij uitleef in een rollenspel met een collectie poppen. Evenmin zit ik nors aan tafel mijn neus op te halen voor spruiten of witloof.

Neen, ik volg notenleer en de juf aldaar berispt ons Spartaans indien er thuis niet voldoende geoefend wordt. Ze gromt er op los wanneer leerlingen na drie pogingen nog steeds het juiste ritme niet vinden. Ze slaakt desperate gilletjes als er vals gezongen wordt. Het slachtoffer dient dan helemaal solo op zoek gaan naar de juiste toonhoogte. Schaamrood in aanbieding. Om de haverklap worden ons toetsen aangesmeerd. Theorie, zang en dictee. Foutieve antwoorden worden gretig vergezeld van diepe zuchten en pupillen die van de weeromstuit op zoek gaan naar barsten in het plafond. Gemiste toetsen moeten bij de eerstvolgende aanwezigheid ingehaald worden. Voor de puntjes op het rapport.

Op de schoolbanken dus. Letterlijk en figuurlijk. Differentiëren lijkt wel een bijzonder pijnlijk gebeuren. En dat terwijl ik hoofdzakelijk een partituur wil kunnen ontcijferen. Want empathie gebiedt mij enkel te zingen in totaal isolement. Mijn auditief geheugen is het embryonale stadium nooit ontgroeid. Ik onderscheid geen fa van een la, geen mi van een si. Elk punt dat ik behaal op dictee is het resultaat van een welberekende gok.

Algemene Muzikale Vorming. Het hoeft echt niet zo Algemeen en het mag niveau Lagere School overschrijden. Of vertonen we misschien dementerende trekjes? Hmmm… waarschijnlijk zitten we gewoon opgezadeld met een zwakzinnige fysionomie.

tact

post

Gisteren naar het postkantoor. Vandaag naar Delhaize. Ik ruilde zowaar met graagte de pff-wat-kom-jij-hier-nu-weer-doen, ik-doe-hier-maar-mijn-werk, en-ja-ik-ben-al-moe postbeambte voor de hartelijke, kan-ik-u-van-dienst-zijn, dynamische Delhaize-medewerkster. De motivatie en souplesse van het postmens lag al een tijdje ergens in een gracht te verteren.

Vorige week echter overviel me de vraag of het niet aan mijn perceptie lag of mijn geest misschien vastgeroest raakte. Was dat postmens wel lamlendig? Beschikte ze misschien over een humor die ik niet vatte?

Ik wou namelijk een pakje opsturen en passeerde op mijn weg een postkantoor. Mij er ten volle van bewust dat deze gebouwen weldra tot het historisch erfgoed behoren, begaf ik me er, vervuld van preventieve nostalgie, naar toe. Ik droomde al een kleinkind op de schoot dat met grote ogen luisterde naar het sprookje ‘Er was eens … een postkantoor.’

Het geluk stond aan mijn zijde: ik was de enige klant. Dus stapte ik gezwind naar de beambte aan het loket en vermeldde dat ik een pakje wou verzenden. ‘Heb je een ticket genomen?’, vroeg ze in een onbuigzame toonaard. Ik poetste mijn brilglazen en speurde naar de sukkels die ik over het hoofd gezien had. Niemand te bekennen. Ik keek haar vraagtekengewijs aan, maar ze hield vol: ‘Een ticket nemen, mevrouw!’. Ik spartelde nog wat in het wilde weg, maar de aandacht van de dame werd door belangrijkere werkzaamheden geabsorbeerd. Speurend naar een Verborgen Camera, nam ik een ticket en stond daar wat onwennig te kijken wanneer ik opeens de postdame door heel het kantoor met volle kracht hoorde schallen: ‘Nummer tweehonderd vierentachtig!’. Mijn bevattingsvermogen raakte een beetje in de war en argwanend begaf me opnieuw naar het loket. Daar aangekomen vroeg ze: ‘En waarvoor is het nu?’

Zoals ik al zei, Humor dus. Je moet het alleen willen zien.

opties

Vriendin had zestienjarige, knappe, intelligente, goedlachse dochter. Niet op een maandagmorgen ontworpen.

Vriendin heeft nu een twintigjarig hoopje ellende, want dochter is al vier jaar smoorverliefd op Beroerdheid. Mister B is lid van de actiegroepen Veelwijverij en Bontenblauw. Eens terug bij zinnen overlaadt hij haar met excuses en innige liefde. En zij smelt, telkens opnieuw. Praten met dochter eindigt steevast op ‘Mama, ik weet het, maar ik zie hem zo graag.‘

Dus tracht ik vriendin op te vrolijken met suggesties als daar zijn: huur een knapperd in die dochter het hof maakt (al geprobeerd, maar zonder succes), zend haar op buitenlandse missie – Erasmusprojecten zijn toch ‘in’ (hij zou haar gewoon achterna reizen), stuur een koppel stoeipoezen op hem af (hij is al polygaam), lease een Tsjetsjeen om hem onherkenbaar te maken (dochters liefde is grenzeloos) of maak zijn ouders duidelijk dat er geen bruidsschat voorzien is (maar die zijn al even halfgaar als hun zoon).

Zou het echt onmogelijk zijn postnataal iemands seksuele geaardheid genetisch te manipuleren? Zou trakteren op een euthanasiebon verpakt als Bongo Heerlijk Ontspannen geen aanlokkelijke uitweg zijn? Of hebt u nog een creatievere hint in uw mouw zitten? Bij voorkeur inclusief certificaat van doeltreffendheid.

vloek

Kasten. Voor boeken, badkamer, speelkamer, berging, archief, onder de trap. Nood aan kasten om onwel van te worden. Wegens noodzaak aan maatwerk trokken we een schrijnwerker aan zijn mouw. Dat schrijnwerkers naast houtwerk ook zenuwtoevallen voortbrengen was als het ware een openbaring. En we voelden ons al onwel…

De eerste trok naar verre oorden, een vrouwmens achterna. We beperkten ons tot dof gegrom.

De tweede verwondde zijn hand nog voor hij één plank bij ons binnen droeg. Zenuwcellen begonnen vertwijfeld te pruttelen.

De derde plaatste een archiefkast en ging failliet. Centraal zenuwstelsel kwam in opstand.

De vierde produceerde een kast voor de berging en werd door CVS geveld. Een epileptisch insult was in de maak.

De vijfde hield van de ene op de andere dag de stiel voor bekeken. Spraakstoornissen en lichte vormen van agressief gedrag manifesteerden zich steeds explicieter.

De zesde plaatse een halve boekenkast en kreeg vorig weekend een hartaanval. Een cerebrale meteorietinslag werd ons deel.

Er rust een vloek op dit huis. Eén die grondig werk aflevert.
Ik moet dringend eens naar God bellen…

ellende

eetstoornis

geesten

Boze geesten. Ja, het zal je maar overkomen. Inktvlekken op de tafel, koelkastdeur die zomaar opendraait, lekkernijen die in het niets oplossen, lampen die zichzelf van stroom voorzien, gordijnen die last hebben van de zwaartekracht, shampooflessen waar de dop helemaal vanzelf openspringt en die dan van de weeromstuit omvervallen en leeglopen, de televisie die denkt dat bewoners in één klap doof geworden zijn, vloeren die spontaan kleverig worden, t-shirts en truien die in de kast -geheel uit eigen beweging- een worstelwedstrijd organiseren, tornado’s die huishouden in de badkamer, toiletten waarvan het automatisch doorspoelsysteem in staking gaat, toetsenborden die zichzelf overgieten met fruitsap,… Zo kan ik nog een tijdje doorgaan met het opsommen van merkwaardige, onverklaarbare verschijnselen.

Het schandelijkste is dat ik in den beginne onze kinderen beschuldigde. Maar aanhoudende verhoren leerden dat de bloedjes er voor niets tussen zaten. En ondertussen gingen die boze geesten in alle rust hun gang. Ik tracht ze te verdrijven met wierookstokjes en drakenbloed, maar ze blijken onverstoorbaar. Neem het van mij aan, het is geen leven.

water

Negen uur. De taxidienst vangt aan. Kinderen moeten op bestemming geraken. Geschatte afwezigheidsperiode: anderhalf uur. Bij het uitrijden van de straat bemerkt mijn lodderig oog de bestelwagen van de watermaatschappij. Drie reeds actieve geheugencellen slaan in alarm. Vandaag zouden ze het water afsluiten wegens werken in de buurt. Jandorie. Tijd om huiswaarts te keren was niet meer voorhanden. Geen water voor was, plas en delicieus driegangenmenu is niet onoverkomelijk. Integendeel. Welkom excuus. Maar mijn poetsvrouw die aan het werk was en in staking zou gaan wegens geen liquide substanties, dat zou pas drama zijn. Ik bel haar onmiddellijk met de boodschap voldoende water te voorzien. ‘Geen probleem! Ik regel dat wel.’ En met die geruststellende gedachte toer ik verder langs de Vlaamse wegen.

Bij mijn thuiskomst verzuip ik in de verbazing. Elk recipiënt dat poetsvrouw op wandel door ons huis tegenkwam, had ze gevuld met water. Tot wasmanden toe. Ik vermoed dat we momenteel alle zwembaden in de buurt van water kunnen voorzien. Maar het huis is wel gepoetst.

Daarbij verdenk ik de watermaatschappij van lepe kunstgrepen. Slaat de crisis daar ook toe misschien? Renderen valse geruchten beter dan gewoon de prijs per kubieke meter te verhogen? Want het water werd helemaal niet afgesloten. De hele dag konden we tappen naar believen. De snoodaards!

jammer

feest

zus en zoo

portretkunst

Door ogen van dochter:
is moeder een sprankelende jonge dame met wapperende haren, gehuld in wulpse jurk waarin weelderige boezem en taille mannequin perfect tot hun recht komen. Evenwel afgewerkt met pilaar-benen en ietwat lomp ogend schoeisel.
Vader is om stijlvol achterover te vallen. Jeugdig dat het geen naam heeft, voorzien van een spiermassa om U tegen te zeggen en gezegend met een lengte om van op te kijken. Onderste ledematen daarentegen zijn wat in disproportie, met ontbrekend spierweefsel in linkerkuit.

In realiteit:
is moeder net niet bejaard en heeft nimmer loshangende, laat staan wapperende haren (de drie aanwezige strohalmen worden heel gewoon samengebonden). Het is waarschijnlijk geleden van haar plechtige communie dat ze nog eens een jurk droeg. Onder dwang van het kerkgenootschap bijgestaan door onverbiddelijke blikken van haar eigenste mater. De weelderige boezem en taille mannequin behoren dank zij het nageslacht definitief tot een ver verleden. De taille toch. De boezem is in omvang nooit verder dan een B-cup geraakt.
Vader is ongeveer even bejaard en heeft zijn spiermassa verzameld in een buidel. Gewoon, voor de gezelligheid. In Plopsaland mag hij net op alle attracties. Om u een idee te geven van zijn rijzige gestalte.

Ietwat schokkend:
is het feit dat dochters blinde liefde zich beperkt tot boven de gordel. En daarenboven dat dit overduidelijk diende gecompenseerd te worden door misvormingen die zowaar een tussenkomst van het ziekenfonds verantwoorden.

Conclusie:
We zijn er nog niet uit of we ons nu vereerd, beledigd of gewoon vertederd voelen… Dat ook onze dochter kampt met visuele problemen, is zowat het enige waar we zeker van zijn.

survival

In het kleinste kamertje kan je hier een heel kids-survival-pakket aantreffen: boeken, PSP, playmobil, etensresten, game-boy, strips, auto’s, haarspelden, ballen, mp3-speler, noem maar op. Ze hierin als straf opsluiten is waarschijnlijk in strijd met de kinderrechten en zou iets te hoog op de schaal der leukheden prijken. Dat kunnen we dus niet maken. De kastijding bestaat bijgevolg noodgedwongen in het opruimen van dit kabinet. Indien onze agenda bezoek-in-aantocht vermeldt, lopen ze hier op de toppen van hun tenen. Moeders gemakzucht speurt dan des te grondiger naar potentiële slachtoffers.

blind

We genieten van spijs, drank en babbels op een receptie. Twee oudste zonen komen onze richting uit.

‘Mama, nu moet je eens wat weten. Frank Deboosere is hier ook! We hadden hem meteen herkend en spraken zijn naam halfluid uit. We denken dat hij ons gehoord heeft, want een beetje later wandelde hij voorbij en zei ‘dag jongens‘. Toch een vriendelijke man, hé mama.’

‘Ja, zeg dat wel. Als je hem ziet, toon hem mij eens.’, scheepte ik ze, vervuld van moederliefde en bubbels, af.

Een kwartiertje later werd dé Frank Deboosere aangewezen. Eigenaardig, hij leek verdacht goed op de orthodontist waar beide zonen in behandeling waren.

Visueel gehandicapte zonen. Dat een mens zoiets op een receptie moet ontdekken.

verliefd

Benjamin is verliefd. Groot geheim.

Enkel moeder mocht het weten. Telkens we even alleen waren, vroeg hij me om bloemen, sterren, zonnen en harten te tekenen. En pijlen vertrekkend vanuit zijn naam, richting naam van het mooiste meisje van de klas. Het oog verlangde duidelijk ook wat streling.

Gisteren vond ik mijn liefdevolle creaties achteraan in zijn map terug. Omarmd door oefenblaadjes rekenen en taal. Haantjedevoorste ontwaarde blijkbaar enige schroom. Of er woedde een hevige concurrentiestrijd om het meisjeshart en hij moest het onderspit delven.

Een zweem van opluchting vergezelde mijn adem. Na tien jaar in dit leven ontmoette stoerdoenerij eindelijk een limiet. Ik zou er wel een kurkje voor laten knallen. Maar ik beheers me.

snor

Gisteren, voor het goede doel, naar Bert Kruismans. Er zijn ergere straffen. Edoch, het eerste kruis dat we moesten dragen, bestond er in dat onze plaatsen leken opgelost in het niets. Na veel heen en weer geloop en gestoor bleken ze bezet door het mengpaneel. Discussies brachten geen zoden aan de dijk. Het mengpaneel wou niet wijken. Dan maar op zoek naar hiaten in de bezetting. Weer veel heen en weer geloop en gestoor. We verzeilden uiteindelijk net voor het tweede kruis, de lachband van de cabaretier. Na elke halve zin gierden ze het uit. Doseren was hun ding niet. Maar voor de rest zat alles dik snor.

snaar

Vorige week trokken we, vergezeld van kroost, richting Cultureel Centrum. Genieten van De Nieuwe Snaar was het opzet. Opvallend was de gemiddelde leeftijd van het publiek. We leken omsingeld door de Bejaardenbond. ‘Mama, als je hier den-duits-is-daar roept, loopt de zaal leeg.’, fluisterde oudste zoon. Verbazend toch. OK, ook kinderen meetronen die nog in de lagere school zitten, was er misschien ietwat over. Eentje viel in slaap. De andere vond het wel leuk. Waarschijnlijk gewoon omwille van het late opblijven. We treuren niet. Het was aangenaam tijdverdrijf. Voor oor en oog. Zou er die avond in de buurt een nog amusantere kermis voor de min-zestig-plussers hebben plaatsgevonden? Ik hoef het echt niet te weten.

was

Dochter was nochtans heel attent geweest. Bij het weerzien bleek ze dezelfde kledij aan te hebben als bij het vertrek. Tussenin had ze alleen een skibroek, een dikke pul, een tweetal paar kousen en één extra t-shirt uit haar valies getoverd. Enkel de slipjes, die had ze gelukkig allemaal eens aangetrokken. Hopelijk elke dag één. Van veel extra was had ik dus geen klagen.

hoofd

Mijn hoofd gaat al eens op wandel. Spontaan en meestal onverwacht. Steeds vaker ook. Ik word daar niet altijd opgewekter van. Zoals laatst toen dochter terugkwam van sneeuwklassen. Uitgerekend op het moment van blije weerzien huppelden de dagen in mijn hoofd wat door mekaar. Geen mama aan de schoolpoort. Alsof uit het oog gepaard ging met uit het hart. Terwijl ze daar, diep binnenin, enthousiast geknuffeld en gekoesterd werd. Gelukkig is dochter vertrouwd met moeders dwalend hoofd en verwonderde het haar slechts een beetje dat moeder zich van dag vergiste. Die wandelingen, daar moet ik dringend iets aan doen.

start

Waar kan ik anders mee beginnen, dan met u welkom te heten.
Hopelijk tot ziens.

Clara